Wat zo mooi is aan een crisis is dat het zo lekker de primaire emoties aanwakkert. Waar deze week de hashtag #ikdoenietmeermee zo’n prachtig voorbeeld van was. Knetterende corona frustraties en pure machteloosheid maakte dat deze tot voorheen hele succesvolle mensen, maar nu al heel lang zonder werk en vooruitzichten, nog maar één ding konden; ergens tegenaan schoppen, er MOEST IETS KAPOT! Ach we kennen het allemaal wel. Ik ging zelf zes jaar geleden failliet en was zo boos op de wereld. De wereld die me had beloofd dat hard werken beloond zou worden en me nu als een baksteen liet vallen, dat ik 5 jaar lang op een berg in Spanje ben gaan zitten met m’n middelvinger omhoog #ikdoenietmeermee was toen mijn levensmotto!
Dus ik snap het wel, niets zo ongemakkelijk dan dat alles van je afgenomen wordt, niets meer zeker is, je je nergens meer aan vast kan houden en de rest van de wereld lijkt door te lopen. Ja wat doe je dan? Kwaad worden! In ieder geval! Goed kwaad, schoppend tegen van alles en nog wat. Want hé hallo, ziet iemand wel hoe erg dit is voor mij! Hoe a-relaxed ik dit vind?!
Dat vonkje dat voor vuurwerk kan zorgen
En dan, na wat rondjes puin maken, als die ergste woede eruit is, komt meestal het verdriet. De pijn omdat je zo graag aan iets vast wilde houden, de zogenaamde veiligheid die je voor jezelf dacht te hebben gecreëerd een leeggelopen ballon blijkt. En in die pijn ga je weer voelen, voelen wat je al jaren niet meer voelde. Dat wat jij bent, wie je werkelijk diep van binnen altijd al was. Met al die frustratie en pijn komt ook weer het contact met je eigen drive, je eigen vuur. En laat het nou net dat eerste vonkje zijn wat voor vuurwerk kan zorgen!
Een mooi voorbeeld. Van de week keek ik de nieuwe documentaire van Woody Harrelson op Netflix: “kiss the earth” Een beetje saaie docu om eerlijk te zijn dus ik had hem een beetje op de achtergrond aanstaan terwijl ik aan een schilderij werkte. Totdat er opeens een man aan het woord kwam die mijn volledige aandacht greep. Een boer die in Amerika jaar in jaar uit zijn land bewerkte en eigenlijk tegenslag na tegenslag had. Hij stond op het punt om failliet te gaan, zijn omliggende buren waren het land al aan het verdelen. Hij zat zo zonder geld dat hij niet eens meer de chemische middelen kon betalen waarmee hij zijn oogst moest gaan verbouwen. Meer aan de grond kon hij letterlijk en figuurlijk niet meer zitten.
Machteloos en gefrustreerd zal hij ook wel een paar baaltjes hooi in elkaar getrapt hebben en ‘ik doe niet meer mee’ hebben uitgeschreeuwd over zijn verdorde landbouwgrond. Want net als alle boeren om hem heen zat hij vast in het systeem van middelen kopen om de aarde vruchtbaar te maken. Het kon niet anders meer, de aarde was zo uitgewoond, het was enkel zand en stof, daar moest je wel heel veel rotzooi bij gooien wilde er nog wat op groeien. Maar hij kon dat echt niet betalen. Dus zand en stof was alles wat ie had.
Dat moment dat je wel creatief moet worden
Nou niet helemaal alles…. Want in de volledige uitzichtloosheid dacht hij: misschien moet ik eens gaan uitzoeken hoe ik op een natuurlijke manier die aarde weer vruchtbaar krijg. Hij ging zich voor het eerst afvragen hoe de natuur dat eigenlijk doet. Hoe hij dit gratis zelf kon. Dus stak hij al zijn tijd in zelfstudie, leerde alles over de aarde, permacultuur, de balans die nodig is voor natuurlijke overvloed. En ja, je raadt het al, deze meneer had uiteindelijk natuurlijk het mooiste land, tegen de laagste kosten en bovenal nooit meer afhankelijk van die vreselijke chemische rotzooi!
Was hij blij toen hij, in die jaren ervoor na de zoveelste mislukte oogst, alles wat hij had opgebouwd voor zijn ogen af zag brokkelen? Nee, natuurlijk niet. Doodmoe waarschijnlijk. Boos dat al zijn harde werk niet beloont werd. Maar juist de beperkingen (geen geld, vastzitten in een systeem dat je afhankelijk heeft gemaakt) maakte dat hij wel creatief moest worden. Een andere kant op wilde kijken, op zoek ging naar echtheid, de verbinding met de natuur in dit geval.
Een tsunami aan geniale ideeën
Dus ja al die Corona woede en frustratie, alle complot theorieën en politiek incorrecte hastags, bring it on! Laat die woede maar eens gulzig door je lijf heen golven. Want ik kan niet wachten tot we straks in die creatieve fase komen waarin we onze eigen verantwoordelijkheid en autonomie weer gaan voelen. Wat een tsunami aan geniale ideeën en voluit geleefd potentieel gaat dat worden!
#inlovewithhumanity
