De reactie die je op deze foto ziet is wat mij betreft één van de eerste tekenen dat deze crisis nog weleens iets heel moois teweeg kan gaan brengen. Dit bericht verscheen onder een post die vast iedereen wel voorbij heeft zien komen. Baukje Haarsma uit Leeuwarden die geïnterviewd wordt over haar bedrijf en voor de camera in tranen uitbarst. Haar bedrijf had ze net twee jaar geleden verbouwd en daardoor kan ze nergens aanspraak op maken. En nu weer een lockdown, ze kan met alle wil van de wereld dit niet meer redden.
Onder dit bericht reageert Wim Hertgers, directeur van een Transport bedrijf, en stelt: waarom zouden wij ondernemers die het wél goed hebben de ander niet gewoon helpen. En hij voegt daad bij woord. Hij stelt 10.000 euro ter beschikking!
En juist omdat de overheid deze dame niet helpt ontstaat een ervaring die we hiervoor niet kende. We mogen voelen dat we niet alleen zijn & dat we die overheid helemaal niet nodig hebben. Want die zogenaamde verzorgingsstaat is al jaren een gedrocht waar de toeslagen affaire een prachtig voorbeeld van is. Weg met die regels, voorwaarden & controleurs.
Weg met de verzorgingsstaat?
Dat kan toch niet zomaar, zal je misschien denken. Zonder controle en instanties gaan mensen daar toch misbruik van maken! Het zijn deze overtuigingen die maken dat we een systeem bedacht hebben waarbij we iedereen wantrouwen tot het tegendeel bewezen is. En daardoor voelt iedereen die hulp nodig heeft zich al een halve crimineel voordat ze een euro ontvangen hebben. En omdat ze zich zo gaan voelen gaan ze zich er ook naar gedragen. En voor je het weet hebben wij dan dus met onze angst gecreëerd waar we zo bang voor waren: zie je wel iedereen bedriegt de boel.
Maar dat hoeft dus niet!
Want er is nog een andere mogelijkheid, één waarbij we werkelijk met elkaar verbinden. Onze natuurlijke impuls volgen. Niets vastleggen, niets verwachten maar voelen wat er echt kloppend is. Dan gaat die dame helemaal nergens misbruik van maken. Die directeur heeft dan geen voorwaarden voor zijn lening nodig. Dit vertrouwen zal resulteren in dat wat voor ons allemaal het beste is. Zij kan misschien wel snel terugbetalen, zal dat ook graag doen en helpt op haar beurt weer iemand anders. Of dat terugbetalen gaat helemaal niet maar het groter geheel is wel degelijk nog steeds geholpen bij iemand die haar bijdrage aan onze maatschappij kan blijven leveren. Die directeur ziet dat misschien wel op een andere manier terug; in een mooie klantenportefeuille bijvoorbeeld.
Een utopie?
Nee hoor, deze post, deze reactie zijn voor mij voorbeelden dat het gewoon al gebeurt. En als eenmaal dit soort vonkjes ontbranden ontstaan er passievolle vuren waarmee een nieuwe wereld als vanzelf ontstaat, zonder te bedenken, regels op te leggen of onszelf in te kaderen.
Let the magic begin!
