Een crisis, chaos, oorlog of dreigend gevaar. Onrust in ons lijf. Dit ongemak wil het lichaam zo snel mogelijk weg hebben, dus gaan we ‘bedenken’, het een plek geven, duiden, analyseren, rationaliseren, zwart wit maken, vriend en vijand benoemen. De alleswetende mind, in opperste paraatheid.
“Ik sta aan de goede kant”
een zucht van verlichting.
Weer enige stabiliteit in mijn lijf.
En zo zitten al die onrustige lichamen, met hyperactieve beschermingsmechanismen, meningen te ventileren aan talkshowtafels, in krantenartikelen en social media.
Terwijl, volgens mij, hebben we geen idee. Werkelijk geen idee.
Het zou voor mij een enorme verademing zijn als we allemaal eerlijk zouden durven voelen. Voelen hoeveel onrust er is. Voelen wat de angst met ons doet. Voelen dat we ons machteloos zien. En wat dat doet met ons. Dat die mening helemaal niet zo objectief is, de emotie op iets anders gebaseerd dan het onderwerp van de dag en die zwart wit gedachte puur de overleefstand.
Eerlijk zijn
Voelen
Echt voelen
Zijn met wat er is.
Zonder het te willen fixen of duiden.
Zitten in het ongemak, de pijn en de onrust.
Daar vinden we elkaar.
In het mens zijn.
Daar in dat niemandsland
Voorbij het denken
Kunnen we werkelijk een liefdevollere wereld creëren.
Photo by Claudio Schwarz on Unsplash
