Meer dan een vonkje is niet nodig. Ontstoken tijdens een bijzondere vakantie, het lezen van een inspirerend boek, dansend op een zomers festival of oog in oog met een zielsverwant. Even voel je je volledig in verbinding met jezelf, ultiem vrij, de levensenergie pulseert door je aderen. En daar is het glashelder, alsof je het altijd al wist. Ja dit! Ja dit ben ik! Dit wil ik doen, zo wil ik zijn, het leven leven, mijzelf voelen, altijd!
Echter, meestal nog geen dag later, springt als een wildeman je ‘hoofd’ er al tussen. Zodat jij zo snel mogelijk toch maar weer in het gareel komt. Ik bedoel, daadwerkelijk je hartsverlangen leven, dat kan niet zomaar! Dat is levensgevaarlijk, chaos minimaal, ingestorte kaartenhuizen, teleurgestelde familieleden, verwachtingen in duizend stukjes.
Nee, dat vonkje? Ach was dat er nou echt? Misschien was het gewoon een leuke dag? Doe nou maar gewoon wat je al deed. Je hebt nu net die promotie gemaakt (of gaat hem vast binnenkort maken) en je huis is net zo fijn en je kinderen gaan net naar school en als je door je wimpers heen kijkt is je partner ook nog wel …
Dat vonkje gaat niet weg
Je kunt jezelf nog zoveel wijsmaken, met de volgende Netflix serie afleiden of tot op de draad toe kapot analyseren. Het zal niet werken. Die vonk die blijft, die gaat niet meer uit. Eenmaal ‘aan’ is aan. En je wordt steeds nieuwsgieriger…. Wat als? En opeens zijn die stoute schoenen aan: Ja! Ik ga nu dat vuur eens tot ongekende hoogte op laten laaien!
Moedige mensen zijn het, mensen die toch gaan. Tegen al die goedbedoelde, maar o zo nutteloze, adviezen van de buitenwereld in. Zij die durven, die weten, die weten van binnen dat het klopt. Hoe onpraktisch en gillend eng het ook is.
Je kunt er mij m’n bed voor uithalen, mensen die de stap gaan zetten, die de sprong willen gaan wagen, die dat vonkje tot een vreugdevuur willen laten branden!
Hier in Spanje mag je het woord ‘vuur’ niet eens in de mond nemen tijdens de zomermaanden want één vonkje is al voldoende om een verwoestende brand te veroorzaken. Maar zo is het dus ook bij deze vonk dragers, de bevlogen medemens. Die is als een dorre olijfberg, die ontsteken bijna als vanzelf!
En ja dat vuur is soms best verwoestend, meestal blijft er naderhand ook niet veel over van dat leven dat eigenlijk al niet bij ze paste.
Als ik met van die hartvolgers voor de eerste keer aan het sparren ben vertellen de meeste me dat ze er maanden over gedaan hebben om die afspraak te maken. Want ja, onbewust of bewust, ze wisten het al. Ze wisten waar ze ‘ja’ tegen gingen zeggen. Ze voelde dat vonkje bij de gedachte alleen al oplaaien. Maar ondanks alles blijkt het verlangen groter en met het zweet in de handen nemen ze dan de telefoon op voor die eerste sessie….
Ben jij er klaar voor? De rollercoaster die je hart volgen heet?
