We snakken naar vernieuwing als een spartelende vis op het droge.
Maar elke levensreddende golf innovatie wordt nog voordat hij het land kan bereiken op elke schijnbare imperfectie door ons vernietigende oordeel verdampt.
De angst om afgerekend te worden is zo erg geworden dat menig organisatie of overheidsinstelling momenteel, in een door zichzelf gecreëerd moeras van verstikkende protocollen en oeverloze vergaderingen, compleet ten onder gaat.
Zo gaat er natuurlijk niets nieuws ontstaan!
Weet je wat ik een verademing zou vinden?
Als we allemaal gewoon eerlijk tegen elkaar durven te zeggen: ‘Ik doe ook maar wat!’
Want echt werkelijk iedereen, president, een alleenstaande moeder, de koningin of de zelfbenoemde leefstijl goeroe…
Doet
maar
wat.
We hebben ons imperfecte zelf vol talenten op die zeepkist tentoon te stellen.
De rem eraf te halen
Volle vaart vooruit
En aan elkaar te laten zien.
Ik doe ook maar wat
Maar ik ga wel.
Wat zou dat veel ruimte scheppen.
Ruimte om onszelf los te wrikken uit dat harnas van perfectie en controle
Te voelen dat we dan weer kunnen bewegen.
Een bevrijding van levensenergie waar het lichaam al jaren geen weet meer van had.
Een staat van zijn waarin spontane creativiteit en plezier weer als vanzelf opkomen.
de mond weer echt doet glimlachen.
Er komt weer zin.
Zin om nieuwe dingen uit te proberen.
Zin om met elkaar te verbinden
Zin om te leven.
Te leven!
De vernieuwing waar we zo naar verlangen zit in onszelf.
Durf uit te proberen.
Moedig diegene aan die faalt.
Werk mee.
Zet de eerste stappen in het onbekende.
Het niemandsland
Waar niemand weet wat er komen gaat of hoe het moet.
Want juist daar.
Daar in het onbekende, het nieuwe
Daar gaan we met elkaar de meeste prachtige creaties laten ontstaan.
Voorbij het denken.
in overgave creëren
daar zijn we oneindig krachtig.
