Je hoort mij weleens zeggen ‘er komt weer een vrouw tevoorschijn in mijn werk’ en ik kan me voorstellen dat je dan denkt, huh? Hoezo tevoorschijn?
Ik heb niet altijd kunst gemaakt. Ik heb jarenlang op kantoor gewerkt en toen mijn bedrijf tien jaar geleden failliet ging wilde ik alleen nog maar rust, contact met mezelf en geen prestatiedruk meer. Kunst werd toen voor mij de plek waar ik in een flow raakte, mezelf kon verbinden met een ongekende bron van creatie en moeiteloosheid kon ervaren. De kunst liet mij keer op keer zien hoe alles gewoon kan ontstaan. Daar waar niets voor bedacht, keihard gewerkt of overleefd hoeft te worden.
Dat is tot de dag van vandaag hoe mijn kunst ontstaat. Ik begin met een doek, zo vrij mogelijk, ik pak wat kleuren waar ik zin in heb en maak vlakken, strepen, laat het verf over het doek lopen of spat het vrij rond. Zonder na te denken, zonder plan. Als die eerste fase voorbij is, is het doek meestal gewoon een kleurrijk abstract gebeuren. Soms zo mooi dat ik het daarbij laat en als abstract schilderij verkoop maar soms voel ik ook dat het nog niet af is.
In de vormen zie ik dan een beweging, gezicht of vorm. Ik ga dan op zoek naar wat er past. Ik scroll me dan een ongeluk op fotosites op zoek naar dat wat ik denk gezien te hebben. Als ik dat gevonden heb verwerk ik die foto weer op doek. En zo komt er dan weer een vrouw tevoorschijn. Of een leeuw, of een ….
Ik probeer daarbij steeds vrijer te schilderen, waar ik de eerste jaren minutieus druppel voor druppel schilderijen maakte en maanden bezig was met een doek. Gooi ik nu de verf met vrije beweging het doek op, schilder ik met grovere bewegingen. Wederom een proces dat me dichterbij mezelf brengt, het mag vrijer, losser, met meer plezier en vooral genieten!
—
Dit schilderij hieronder begon als een boom en werd een vrouw, want ik heb dus duidelijk niets te bedenken
